De week voor ons vertrek stopte mijn auto ermee tijdens het rijden. We zijn kregen eerst te horen dat de auto geen benzine had, maar al snel bleek dat dit het probleem niet was. Bij de garage moest de auto worden uitgelezen. Dit heeft wel te verstaan 3 dagen geduurd. Er werd ons verteld dat zowel de nokkenassensor als de krukassensor stuk was. Uit technisch oogpunt vond ik dat bijzonder aangezien het meestal maar 1 van de twee is die stuk is. De sensoren zouden worden besteld en er werd beloofd dat de auto voor de vakantie klaar zou zijn. Er bleek vervolgens een verkeerde sensor te zijn besteld, maar het zou nog steeds kunnen. Tot de volgende dag het telefoontje kwam dat de distributieriem geknapt was waardoor de auto afgeschreven was. Op die dag hebben er veel tranen gevloeid want die auto betekende veel voor mij en was een verlengde van mijn benen. De dag voor vertrek heb ik mijn auto naar de sloop gebracht. Deze dag heb ik samen met mijn vriend nog gekeken naar een nieuwe auto. Helaas is dat niet gelukt.
De ochtend van vertrek hebben we de laatste spullen in mijn moeders auto geladen. Met gemengde gevoelens zijn we vertrokken. De enige die geen last had van de auto wissel was Dotje. Vanaf het moment dat we instapte ging ze liggen en sloot ze haar ogen tot de eerste pauze. Tijdens de eerste pauze hebben we een paar rondjes over het parkeertrein gelopen. Na de korte wandeling was Dotje al snel weer vertrokken in de auto. Zo heeft ze heerlijk geslapen tot we aan kwamen bij de camping.
Op de camping werd aangegeven dat er in de receptie en andere fataliteiten geen honden naar binnen mochten. Ze hebben wel een afgesloten stuk gras waar de hond los mag rond lopen. Tevens zijn er op diverse plekken hondenpoep zakjes te vinden. Dit alles maakt dat de camping in mijn ogen hond verwelkomend is. Volgens het internet zijn ze niet rolstoel toegankelijk, maar ik vond dat wel meevallen. Alles was bereikbaar met een rolstoel en er waren bijna geen drempels. Het enige dat niet als rolstoel toegankelijk geïnterpreteerd kan worden is het grind gedeelte en de wc aangezien er beugels missen, en het vrij krap is door een schot die de wc afschermt van de douche. Mocht je nu denken ik zie dat op zich wel zitten dan willen ze ook wel echt meedenken. Bij aankomst kan je aangeven dat je met een rolstoel bent en als alle plekken te ver weg zijn van het sanitair kijken ze graag mee om je een onofficiële plek te geven naast het sanitair gebouw. Ook hebben ze een app waar diverse informatie op staat. Er staan bijvoorbeeld activiteiten op die in de omgeving te doen zijn, maar je kan ook heel gemakkelijk broodjes op de camping bestellen voor de volgende dag. Kortom dit is zeker een aanrader als je een hond vriendelijke en redelijk toegankelijke camping zoekt.
In de avond zijn we nog naar het bankje van Jens Rosendal gegaan. Op het moment dat we er waren wisten we niet wat de betekenis was van het bankje. Achteraf bleek dat het bankje een bedankje van een burgemeester was aan een dichter. De gebeurtenis van het brengen van het tij in Ballum, begon als eerbetoon aan Jens Rosendal op zijn 80ste verjaardag. Dit heeft zich vervolgens ontwikkeld tot een jaarlijks terugkerend evenement in de maand mei rond de verjaardag van de dichter. We Bring In The Tide is een herkenningsmelodie geworden, die jaarlijks als vast onderdeel van het programma wordt gezongen.
