Deze mooie ochtend vol zonneschijn zijn we naar het water gegaan vlakbij de camping. Het was vloed dus kon je met de rolstoel via het de weg om boten te water te laten gaan naar het water. Aangezien het een vrij vlak stuk strand is moet je best ver het water in om een beetje diepte te vinden. De temperatuur van het water was goed te doen. Dit komt mede doordat het herfst is en het water de hele zomer al heeft kunnen opwarmen. Afhankelijk van de stroming die er is kan het water kouder of warmer zijn. Ook Dotje vond het enig om weer in het water te kunnen spelen.
Toen we klaar waren om te gaan lunchen bleek onze gasfles leeg te zijn. Met z’n allen zijn we de auto in gesprongen op zoek naar een plek waar ze de gasfles verkopen. Mijn partner kon de gasflessen niet vinden dus heb ik het in mijn beste Frans bij de servicebalie gevraagd. Vol trots gingen ik met de gasfles naar het vak waar de gasflessen volgens de medewerker zouden liggen. Mijn partner volgde uiteraard met een paar meter achterstand. En ja hoor de gasflessen lagen er inderdaad. Gelijk hebben we een nieuwe meegenomen naar de kassa. Bij de kassa word je oude gasfles ingenomen waardoor je korting krijgt op je nieuwe gasfles. Eenmaal bij de auto zat Dot al gezellig op ons te wachten die inmiddels wel uitgelaten moest worden. Dit hebben we gedaan bij een bosrijk gebied. Vlak voor de wandeling hebben we nog een hert gespot die parallel liep aan de auto.
Als uitstapje zijn we vandaag naar la chapelle sainte Brigitte gereden. Het is een klein gebouw zonder parkeerplaats. Het bevind zich in een klein dorpje waar je op de een of andere manier toch de weg kwijt kan raken. We zijn weliswaar 3 keer verkeerd gereden. Eenmaal voor de kapel hebben we de auto aan de zijkant neer gezet om een foto te maken. Wat ik wel bijzonder vind is dat er ondanks dat het een heel oud gebouw is dat ze toch besloten hebben om het na al die tijd te laten staan ook al is er het een en ander aan verbouwd. Tevens loopt er ook een weg met de naam Brigitte door het dorp.
In de avond zijn we weer naar de favoriete klif gegaan van mij bij cap d’Erquy. Niets vermoedend ben ik het pad gaan bewandelen (als je het zo uberhaupt kan noemen). Bij een uitkijk punt bleef ik even wachten op mijn partner. Toen mijn partner er ook was aangekomen liep ik met dezelfde gang weer verder. Op dat moment wou mijn partner net op zijn knie gaan zitten. Aangezien ik al doorgelopen was ging hij ook maar weer verder. Uiteindelijk kwamen we bij een ander mooi uitkijkpunt waarbij ik vol enthousiasme zei “Hier wil ik mijn huis wel hebben staan met een groot raam naar de oceaan toe. Vervolgens draaide ik mij om naar mijn vriend die inmiddels op een knie zat zoals hij wel vaker zit als hij zijn veters strikt. Vervolgens zei hij iets dat totaal niet verstaanbaar was. Het waaide nogal en hij had in het begin al een keer tegen mij geroepen ik kan je niet horen het waait te hard. Dus zo niets vermoedend als ik was riep ik naar hem “Wat ben je aan het doen? Ik kan je niet verstaan”. Inmiddels wist Dot allang hoe laat het was en ging helemaal door de dolle heen. Gevolgd door de woorden “Wil je met me trouwen?” terwijl hij een zelfgemaakt ringetje omhoog hield. Mijn antwoord was uiteraard JAAAAAAA.
